Σαργός
Το σαργό μπορούμε να τον συναντήσουμε παντού, κινείται από μηδενικά βάθη μέχρι και τα 50m. Είναι ένα από τα πρώτα θηράματα που θα συναντήσει ο νέος ψαροντουφεκάς, θα τον βρούμε σε βυθούς με πλάκες, κατρακύλια, μέσα στις τρύπες, σε μεγάλα μονόπετρα καθώς και σε λιβάδια με Posidonia. Θα τον αναζητήσουμε είτε με ψαχτήρι στις τρύπες και σχισμές των βράχων, είτε με καρτέρι. Ζει σε κοπάδια αλλά όταν μεγαλώσει γίνεται πολύ προσεκτικός. Σαν ψάρι είναι πολύ έξυπνο και μαθαίνει να προσαρμόζεται αρκετά εύκολα. Ο σαργός μπορεί να «συγκατοικεί» και με άλλα ψάρια όπως οι σηκιοί, οι στήρες και οι ροφοί. Το πλέον δημοφιλές είδος ψαριού που αφθονεί στα, αλλά και σε όλη την Μεσόγειο είναι ο σαργός. Ανήκει στην οικογένεια των σπαριδών που περιλαμβάνει μια πλειάδα γνωστών ψαριών. Ο σαργός μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 45cm, ενώ το βάρος τους μπορεί να ξεπεράσει το ένα κιλό, αν και έχουν αναφερθεί συλλήψεις ψαριών πολύ παραπάνω. Ούγενα, σκαθάρι, σάρπα, συναγρίδα, σπάρος, τσιπούρα, είναι μερικά από τα είδη που στην γλώσσα των ψαροντουφεκάδων λέγονται «άσπρα», σε αντιδιαστολή με τα «μαύρα» που είναι ο ροφός, η στύρα, η πίγγα. Ο σαργός έχει σώμα ωοειδές με ασημόγκριζο χρώμα στη ράχη, ενώ ένας μαύρος δακτύλιος περιβάλλει τη βάση της ουράς.
Τα μεγάλα ψάρια λέγονται και «παππούδες» ή «φαφούτηδες», γιατί πολλές φορές τους λείπουν δόντια. Το κρέας του σαργού είναι τόσο εύγευστο και νόστιμο, ειδικά ψητό, που τον κατατάσσει στα ψάρια πρώτης ποιότητας. Οι ψαροντουφεκάδες βλέπουν στο βυθό συχνά άδειους αχινούς με μια τρύπα στο κέντρο, σημάδι ότι στην περιοχή υπάρχουν σαργοί.
Η εποχή της αναπαραγωγής του ξεκινάει τον Ιανουάριο έως και τον Απρίλιο, ανάλογα με τις θερμοκρασίες νερού. Έτσι κατά την διάρκεια του χειμώνα παρατηρούνται μεγάλες συγκεντρώσεις σαργών σε ρηχούς βυθούς.
Τεχνικές ψαρέματος
Καρτέρι ο σαργό πλησιάζει με δυσκολία και οι χρόνοι παραμονής στο βυθό πρέπει να είναι μεγάλοι. Η θέση που επιλέγεται πρέπει να είναι σε χαμηλά σημεία του βυθού και η ακινησία του δύτη απόλυτη. Το γύρισμα του όπλου προς το ψάρι πρέπει να γίνεται ανεπαίσθητα και όταν είναι πλέον σε θέση βολής. Το πρόβλημα είναι πότε θα γίνει η βολή, αφού η ευκαιρία που θα δώσει είναι συνήθως μία, όταν θα γυρίσει λίγο για να ελέγξει τη θέση και τον όγκο μας. Αμέσως απομακρύνεται με γρήγορη στροφή προς το σημείο που εμφανίσθηκε. Καμιά φορά μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία, αν το καρτέρι έχει απόλυτη επιτυχία. Έχει παρατηρηθεί ότι ο σαργός πλησιάζει πιο εύκολα στο ρηχό καρτέρι 3-4 μέτρα ή στο βαθύ, κάτω από 20 μέτρα.
Ψαχτήρι, αυτή η τεχνική είναι και η πιο διαδεδομένη κυρίως στους νέους ψαροντουφεκάδες, κολυμπάμε παρατηρώντας προσεκτικά τον βυθό. Επιλέγεται σαν μέθοδος σε ρηχούς βυθούς με διαφορετική μορφολογία μεταξύ τους, ειδικά κατά την διάρκεια του χειμώνα με αρκετά καλή ορατότητα. Τα κατρακύλια, (ογκώδεις βράχοι) δημιουργούν κρυψώνες στις δαιδαλώδης σχισμές τους, απόρθητες και ασφαλείς για τα ευέλικτα αυτά ψάρια. Οι πετρώδεις πλάκες σε ρηχό αμμώδη βυθό, είναι ένα άλλο μέρος που μπορεί να εφαρμοστεί το ψαχτήρι, αφού εκεί συγκεντρώνονται πολλά είδη «άσπρων» ψαριών. Σε τέτοιους βυθούς πρέπει να χρησιμοποιούμε όπλα μικρού μήκους (60-75cm) ευέλικτα, γιατί ζητούμενο είναι η ταχύτητα στις μετακινήσεις στις στενές και άβολες σχισμές. Βασικό στοιχείο στην περίπτωση αυτή επαναφοράς του δύτη και βέβαια η φυσική κατάσταση που του επιτρέπει να εκτελεί τέτοιες γρήγορες κινήσεις χωρίς τον κίνδυνο της «υπερκαπνίας». Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφερθώ στην περιφερειακή όραση του σαργού. Τα μάτια του είναι σε τέτοια θέση που του επιτρέπουν τη κατόπτευση ενός πεδίου της τάξης των 60-65 μοιρών περίπου όταν αυτοί βρίσκονται κοντά στο βυθό. Αυτό σημαίνει ότι αν βρεθούμε από πάνω του μάλλον δε θα μας δεί. Διαθέτει όμως το χάρισμα της πλευρικής γραμμής και της ακοής δια των οποίων αντιλαμβάνεται την παραμικρή μετατόπιση νερού, τον παραμικρό θόρυβο ή απροσεξία εκ μέρους μας. Έχοντας υπόψη αυτά τα ατού του σαργού, κυνηγήστε τον εκείνες τις ημέρες που το κύμα σκάει στα βράχια σε ρηχά νερά, εφαρμόζοντας την τεχνική του συρσίματος στο βυθό εκμεταλλευόμενοι τον θόρυβο ενός έντονου κυματισμού.
Τέλος να αναφέρω και άλλα δύο γνωστά είδη σαργών: ο καμπανάς ή σαργοπαπάς που είναι σχεδόν όμοιος, αλλά έχει επιπλέον μια μαύρη λωρίδα (όπως αυτής της ουράς) κάθετα ως προς τα βραγχιακά καλύμματα, ενώ απουσιάζουν οι απαλές γκρι κάθετες γραμμώσεις στο σώμα του.
Η ούγαινα ή χιόνα, μοιάζει και αυτή πολύ με το συγγενή της κοινό σαργό, αλλά το κεφάλι της είναι πιο μυτερό-υδροδυναμικό. Στις συνήθειες τους διαφέρουν αρκετά, ο καμπανάς είναι πιο κοινωνικός και κυκλοφορεί σε μεγάλες ομάδες και έρχεται σχετικά γρήγορα στο καρτέρι, αλλά σπάνια συναντάμε μεγάλα άτομα του είδους αυτού.
Όσο για την ούγαινα από το σχήμα της καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για τον πιο υπερκινητικό σαργό, όντως ταξιδεύει συνέχεια -μόνος του ή με άλλα 2-3 ομοειδή του- και σπανίως τρυπώνει αλλά είναι και αρκετά επιρρεπείς στο καρτέρι που έρχεται πιο γρήγορα από τους άλλους δύο συγγενείς
***
